UNIKATOWY MIECZ SAMURAJSKI KATANA - STAL TAMAHAGANE R1042

MIECZ wykonywanY NA ZAMÓWIENIE. CZAS REALIZACJI OKOŁO 90-120 DNI OD WPŁATY.
Uwaga: model przeznaczony do profesjonalnego treningu siły cięcia.
MIECZ wytwarzanY ZGODNIE Z TRADYCJĄ I JAPOŃSKIMI ZASADAMI.


Katana:
Długość pełna: 103cm/40.6inch
Długość ostrza: 71cm/27.9inch
Długość rękojeści: 27cm/10.6inch
Motohaba (szerokość obok habaki): 3.1-3.2cm
Sakihaba (szerokość obok yokote): 2.4-2.5cm
Sori (krzywizna): 1.9cm
Kasane (grubość ostrza przy habaki): 7-8mm

Ostrze kute ręcznie: dopełniające hartowanie wodą gliną i ogniem - dzięki temu ostrze ma wyższe HRC
Na ostrzu widoczne słoje powstałe przy warstwowaniu (miecz ma ponad 32 tysiące warstw)
Na ostrzu unikatowy hamon - dzięki specjalnym kamieniom HOZUYA i JIZUYA jest odciśnięta unikalna struktura każdego kamienia.
cykl ostrzenia i polerowania ręcznego trwa około 30-45 dni.

Rękojeść tsuka owinięta jest z wierzchu tsuka-ito z uformowanymi romboidalnie wzorkami zwanymi menuki. Trzon rękojeści złożony z dwóch trzasek drewnianych, obciągnięty skórą płaszczki samegawa. Przy jelcu tsuba umiejscowiony pierścień fuchi wzmacniający rękojeść. Na górze ostrza założony jest kołnierz habaki ze stopu metali zwanym shakudo.
W komplecie z unikatową, pochwą (saya) obwiązaną przy szyjce (koiguchi) sznurem (sageo) przewiniętym poprzez kuri-kata.
Stopień naostrzenia: bardzo wysoki
Ostrze o pokaźnej elastyczności
Tsuba: z żelaza
Habaki: z domieszką srebra i złota
Fuchi, kashira i menuki żelazo i miedź
Saya materiał: drewno z tematyką smoka
Rękojeść: drewno, prawdziwa skóra płaszczki

Waga po spakowaniu: 2.0 kg
Waga ostrza: 1,2 - 1,3 kg
Waga saya (pochwa): 0,2 - 0,3 kg

Model w pełni rozbieralny mocowanie na dwa kołki mekugi.
wartość nie obejmuje stojaka widocznego na zdjęciach.

Opis techniki wykonania:

Ostrze miecza wytwarzane było poprzez płatnerza (katana-kaji). W ciągu wielu dni kucia, a następnie zgrubnego szlifu strugami nazywanymi sen, następnie (opcjonalnie) realizowano zbrocze (bo-hi) (trwa to ok. 3 dni). Następnie ostrze hartowano.
Do wykonania katan najwyższego gatunku do tej pory używa się nieszablonowej stali. Produkuje się ją 2-3 razy w roku z żelaza wypłukiwanego w postaci czarnego "piasku" pochodzącego z górskich strumieni. Proces ten polega on na wytapianiu żelaza (przez trzy doby, w specjalnym piecu) z węglem drzewnym co nadaje stali oryginalne cechy. Stal powstała z tego wytopu nazywa się tama-hagane. Część stali kruchej i twardej używa się na ostrza, część twardej, ale wytrzymałej na warstwę pod ostrzem, część plastycznej na rdzeń. Te trzy rodzaje stali wybierane są metodą porównawczą poprzez płatnerza z kęsów powstających podczas danego wytopu.
W najprostszym wypadku ze zwykłej gąski stali formowano długi pręt, który następnie przecinano, nakładano na siebie dwie połówki i sklepywano na powrót w pręt. Był on następnie wielokrotnie podgrzewany w palenisku. Taki wielokrotny proces przecinania i sklepywania powodował, że ostrze miało konstrukcję laminatu (wielu warstw) stalowego, co przyczyniało się do powiększenia wytrzymałości bez utraty elastyczności. Wzór utworzony w trakcie skuwania jest specyficzny dla mieczy japońskich, ponieważ początkowa, gąbczasta postać stali wymusza tego typu obróbkę.
specyficzny wygięty kształt ostrza spowodowany jest obróbką temperaturową w ostatniej fazie formowania głowni. Polega ona na zmianie czasu studzenia krawędzi ostrza (yakiba) w stosunku do reszty (ji-hada), przez co uzyskuje się najróżniejsze twardości, stosownie około 60 HRC i 40 HRC. Zmiana temperatury uzyskiwana jest poprzez pokrycie krawędzi tnącej ostrza wodnym roztworem gliny. Powstałe w tym procesie na płaszczyźnie klingi zafalowania (odbicie zasięgu gliny) nazwane zostały "podpisem miecza" (hamon). Należy pamiętać, iż kowal hartował miecz w wodzie, czasem poprzedzonej filmem olejowym, nigdy nie stosował metod hartowania klasyczną techniką gaszenia w oleju, dla zróżnicowania stref hartowania.
Następnie bezkompromisową klingę przejmował szlifierz (togimono-shi), który ręcznie za pomocą zestawu kamieni wodnych modelował, ostrzył i w końcu polerował powierzchnię. W progresywnym lustrzanym stylu polerowania stosuje się jeszcze igły stalowe.
Ukończoną głownię umieszczano w tymczasowej rękojeści i wykonywano próbę cięcia.
Ponieważ za właściwy miecz – duszę samuraja – uważano tylko klingę, mogła ona posiadać zróżnicowane stroje (koshirae): domowy, podróżny, ceremonialny – za każdym razem składające się z pasujących stylem rękojeści, jelca i pochwy (saya). Nad wyraz stosowano także specjalny strój do przechowywania, zwany shira-saya, realizowany z czystego drewna bez żadnych składników ozdobnych lub z innego materiału. Dzięki prostocie shira-saya oglądający miecz mógł skoncentrować się tylko i wyłącznie na walorach ostrza, ponieważ jego wzroku nie odciągały komponenty oprawy.
Rękojeść użytkową wykonano z odmiany magnolii japońskiej (hō-no-ki). Dwa wyżłobione elementy boczne były sklejane klejem ryżowym. Następnie przykładano nań skórę płaszczki. Od strony gardy tsuba zakładano metalowy lub rogowy pierścień (obejmę) wzmacniający o nazwie (fuchi), z drugiej strony rękojeść zakańczano zaślepką (''kashira''). Powierzchnię rękojeści pomiędzy obejmą a zaślepką pokrywano oplotami z materiału bawełnianego albo jedwabnego. Pod oplot wkładano przede wszystkim dwa menuki, ozdoby, które mogły albo zasłaniać otwory kołków mocujących klingę (mekugi), albo przez podniesienie oplotu wypełniać wnętrze trzymającej rękojeść rąk. Miecz umieszczany był w drewnianej pochwie (saya), która była pokrywana laką, czasem ozdabiania na różne sposoby.