Unikatowy miecz samurajski katana - stal tamahagane r1041 marki Kuźnia mieczy samurajskich

chwilowy brak towaru

  • Producent: KUŹNIA MIECZY SAMURAJSKICH
  • Kategoria: Repliki broni białej
  • Rodzaj: katana
nieszablonowY MIECZ SAMURAJSKI KATANA DO TRENINGU - STAL TAMAHAGANE R1041






MIECZ realizowanY NA ZAMÓWIENIE. CZAS REALIZACJI OKOŁO 90-120 DNI OD WPŁATY.
Uwaga: model dedykowany do mistrzowskiego treningu siły cięcia.
MIECZ stworzonY ZGODNIE Z TRADYCJĄ I JAPOŃSKIMI ZASADAMI.


Katana:
Długość pełna: 103cm/40.6inch
Długość ostrza: 71cm/27.9inch
Długość rękojeści: 27cm/10.6inch
Motohaba (szerokość obok habaki): 3.1-3.2cm
Sakihaba (szerokość obok yokote): 2.4-2.5cm
Sori (krzywizna): 1.9cm
Kasane (grubość ostrza przy habaki): 7-8mm

Ostrze kute ręcznie: dodatkowe hartowanie wodą gliną i ogniem - dzięki czemu ostrze ma wyższe HRC
Na ostrzu widoczne słoje powstałe przy warstwowaniu (miecz ma ponad 32 tysiące warstw)
Na ostrzu nieszablonowy hamon - dzięki specjalnym kamieniom HOZUYA i JIZUYA jest odciśnięta specyficzna struktura każdego kamienia.
cykl ostrzenia i polerowania ręcznego trwa około 30-45 dni.

Rękojeść tsuka owinięta jest z wierzchu tsuka-ito z uformowanymi romboidalnie wzorkami zwanymi menuki. Trzon rękojeści złożony z dwóch trzasek drewnianych, obciągnięty skórą płaszczki samegawa. Przy jelcu tsuba umiejscowiony pierścień fuchi wzmacniający rękojeść. Na górze ostrza założony jest kołnierz habaki ze stopu metali zwanym shakudo.
W zestawie z nieszablonową, pochwą (saya) obwiązaną przy szyjce (koiguchi) sznurem (sageo) przewiniętym poprzez kuri-kata.
Stopień naostrzenia: szczególnie wysoki
Ostrze o wielkiej elastyczności
Tsuba: z żelaza
Habaki: z domieszką srebra
Fuchi, kashira oraz menuki żelazo i miedź z domieszką srebra
Saya materiał: drewno bambusowe
Rękojeść: drewno, prawdziwa skóra płaszczki

Waga po spakowaniu: 2.0 kg
Waga ostrza: 1,2 - 1,3 kg
Waga saya (pochwa): 0,2 - 0,3 kg

Model w pełni rozbieralny mocowanie na dwa kołki mekugi.
cena nie obejmuje stojaka widocznego na zdjęciach.

Opis techniki wykonania:

Ostrze miecza wytworzone było poprzez płatnerza (katana-kaji). W ciągu wielu dni kucia, a następnie zgrubnego szlifu strugami nazywanymi sen, następnie (opcjonalnie) realizowano zbrocze (bo-hi) (trwa to ok. 3 dni). Następnie ostrze hartowano.
Do wykonania katan najwyższego gatunku do tej pory używa się wyjątkowej stali. Produkuje się ją 2-3 razy w roku z żelaza wypłukiwanego w postaci czarnego "piasku" pochodzącego z górskich strumieni. Cykl ten polega on na wytapianiu żelaza (poprzez trzy doby, w specjalnym piecu) z węglem drzewnym co nadaje stali oryginalne parametry. Stal powstała z tego wytopu nazywa się tama-hagane. Część stali kruchej i twardej używa się na ostrza, część twardej, lecz wytrzymałej na warstwę pod ostrzem, część plastycznej na rdzeń. Te trzy typy stali wybierane są metodą porównawczą przez płatnerza z kęsów powstających w trakcie danego wytopu.
W najprostszym wypadku ze zwykłej gąski stali formowano długi pręt, który następnie przecinano, nakładano na siebie dwie połówki i sklepywano na powrót w pręt. Był on następnie wielokrotnie podgrzewany w palenisku. Taki wielokrotny proces przecinania i sklepywania powodował, że ostrze miało konstrukcję laminatu (wielu warstw) stalowego, co przyczyniało się do zwiększenia wytrzymałości bez utraty elastyczności. Wzór utworzony w trakcie skuwania jest typowy dla mieczy japońskich, ponieważ początkowa, gąbczasta postać stali wymusza tego typu obróbkę.
charakterystyczny wygięty zarys ostrza spowodowany jest obróbką temperaturową w ostatniej fazie formowania głowni. Polega ona na zmianie czasu studzenia krawędzi ostrza (yakiba) w stosunku do reszty (ji-hada), przez co uzyskuje się rozmaite twardości, stosownie około 60 HRC i 40 HRC. Zmiana temperatury uzyskiwana jest poprzez pokrycie krawędzi tnącej ostrza wodnym roztworem gliny. Powstałe w tym procesie na płaszczyźnie klingi zafalowania (odbicie zasięgu gliny) nazwane zostały "podpisem miecza" (hamon). Należy pamiętać, iż kowal hartował miecz w wodzie, czasem poprzedzonej filmem olejowym, nigdy nie stosował metod hartowania konwencjonalną techniką gaszenia w oleju, dla zróżnicowania stref hartowania.
Następnie minimalistyczną klingę przejmował szlifierz (togimono-shi), który ręcznie za pomocą zestawu kamieni wodnych modelował, ostrzył i w końcu polerował powierzchnię. W progresywnym lustrzanym stylu polerowania stosuje się jeszcze igły stalowe.
Ukończoną głownię umieszczano w tymczasowej rękojeści i wykonywano próbę cięcia.
Ponieważ za właściwy miecz – duszę samuraja – uważano tylko klingę, mogła ona posiadać różne stroje (koshirae): domowy, podróżny, ceremonialny – za każdym razem składające się z pasujących stylem rękojeści, jelca i pochwy (saya). Nad wyraz używano także specjalny strój do przechowywania, zwany shira-saya, realizowany z czystego drewna bez żadnych elementów dekoratywnych lub z innego materiału. Dzięki prostocie shira-saya oglądający miecz mógł skupić się tylko i wyłącznie na walorach ostrza, ponieważ jego wzroku nie odciągały elementy oprawy.
Rękojeść użytkową stworzono z odmiany magnolii japońskiej (hō-no-ki). Dwa wyżłobione elementy boczne były sklejane klejem ryżowym. Następnie przykładano nań skórę płaszczki. Od strony gardy tsuba zakładano metalowy albo rogowy pierścień (obejmę) wzmacniający o nazwie (fuchi), z drugiej strony rękojeść zakańczano zaślepką (''kashira''). Powierzchnię rękojeści między obejmą a zaślepką pokrywano oplotami z materiału bawełnianego lub jedwabnego. Pod oplot wkładano z zasady dwa menuki, ozdoby, które mogły albo zasłaniać otwory kołków mocujących klingę (mekugi), albo poprzez podniesienie oplotu wypełniać wnętrze trzymającej rękojeść dłoni. Miecz umieszczany był w drewnianej pochwie (saya), która była pokrywana laką, czasem ozdabiania na zróżnicowane sposoby.

Produkty najpopularniejsze w kategorii Repliki broni białej