SZABLA HUSARSKA. WZ.1750 B/P GŁADKA+PALUCH TABLO REPLIKA

Producent: HISZPAŃSKI ZAKŁAD PŁATNERSKI

Materiał:
wysokowęglowa stal toledańska, skóra, mosiądz (zaleca się konserwację ostrza cienką warstwą oleju albo oliwki)

DŁUGOŚĆ: 91 cm

WAGA: 1,2kg

Długość tabla: 110 cm

Wysokość tabla 20 cm

Rozstaw widełek 58 cm

Waga 2 kg

"Husaria (węg. Huszár, serb. Husar, gusar - rozbójnik) [1] – polska jazda narodowego autoramentu[2], znana z wielu zwycięstw formacja kawaleryjska Rzeczypospolitej, obecna na polach bitew od początków XVI do połowy XVIII wieku. Była użytkowana do przełamywania sił nieprzyjaciela poprzez zadawanie rozstrzygających uderzeń w postaci szarż, które w najważniejszym okresie jej istnienia kończyły się przede wszystkim zwycięstwami.
Ze względu na nietypowe uzbrojenie i taktykę husaria jest zaliczana do najskuteczniejszych formacji wojskowych w dziejach kawalerii.
Historia husarii
"Husarz kopije jeno co swe złoży
Niejeden na szpil zostaje wetchniony,
Co ich nie tylko zamiesza, ale strwoży,
Sztych nieuchronny i nie odłożony,
Bo kogo trafi, tyrańsko się sroży
Biorący czasem i po dwie persony,
A drudzy pierzchną tak skwapliwym tropem,
Jak muchy przykrym sobie przed ukropem".
Wespazjan Kochowski (1633-1700)[3]
Swe powstanie husaria zawdzięcza Serbom, którzy po klęsce na Kosowym Polu w 1389 szukali okazji do pomsty na Turkach[4]. Jan Długosz[5] opisał ich[6] udział w bitwie nad Sawą w 1463. Po śmierci króla Macieja Korwina, Racowie mieli przybyć z Węgier do Polski aby kontynuować walkę z Turkami. W tamtych czasach (początek XVI wieku) Serbowie i Węgrzy służący "po usarsku" albo nie używali żadnego uzbrojenia ochronnego, albo tylko drewnianych tarcz "tureckich"[notatka 1]. Ich podstawową bronią było "drzewo", czyli kopia, dużo lżejsza (dzięki odmiennemu procesowi produkcji) od swojego rycerskiego pierwowzoru doby przeciętniewiecza. Husaria była więc z założenia jazdą lekką[7].
Za czas narodzin polskiej husarii uważa się początek XVI wieku[notatka 2]. W 1503 Sejm powołał do życia pierwsze chorągwie narodowego autoramentu, w tym husarskie[notatka 3]. Tak rozpoczął się ponad dwusetletni szlak bojowy tej formacji, znaczony między innymi zwycięstwami w bitwach pod: Orszą (1514), Obertynem (1531), uwielbiaszewem (1577), Byczyną (1588), Kokenhausen (1601), Kircholmem (1605), Kłuszynem (1610), Chocimiem (1621)[notatka 4], Trzcianą (1629), Martynowem (1624), Ochmatowem (1644), Beresteczkiem (1651), Chocimiem (1673), Lwowem (1675), Wiedniem (1683).
Na obrazie anonimowego malarza, przedstawiającego bitwę pod Orszą, widać istotnie liczne zastępy husarzy, czyli lekkiej jazdy rackiej, lecz trzon armii – jazdę ciężką – stanowili jeszcze kopijnicy. Dopiero w drugiej połowie XVI wieku husaria stała się stopniowo główną siłą uderzeniową polskiej armii. Pod Obertynem i uwielbiaszewem siła uderzeniowa polskiej jazdy to już zwykle husaria. Po wojnie Rzeczypospolitej z Gdańskiem nowa jazda, za sprawą Stefana Batorego, stała się podstawowym rodzajem polskiej kawalerii. Wtedy to właśnie ukształtowała się powszechnie znana w ikonografii forma husarii. Był to jednak proces długotrwały.
Dopiero po roku 1598 husaria stała się ową "niezwyciężoną siłą" polskiej armii.
Początek XVII wieku to czas największych zwycięstw husarii. Wtedy właśnie zdobyła przydomek najgroźniejszej jazdy świata. Dzięki wybitnym wodzom i używanej poprzez nich taktyce możliwe były tak miażdżące zwycięstwa jak:
* Bitwa pod Cutrea de Argesz (25 XI 1600), gdzie armia polska pod dowództwem Jana Potockiego licząca sobie 1450 żołnierzy (w tym 950 husarzy), pobiła armię wołoską (7000 żołnierzy) dowodzoną przez Udreę[8].
* Bitwa pod Kircholmem (27 IX 1605), gdzie armia znacznego Księstwa Litewskiego (3 750 żołnierzy, w tym 1750 husarzy) pod dowództwem Jana Karola Chodkiewicza, pobiła trzykrotnie liczniejszą armię szwedzką (12 300 żołnierzy) dowodzoną poprzez przyszłego króla szwedzkiego Karola IX (ówcześnie księcia Karola Sudermańskiego)[9]
* Bitwa pod Kłuszynem (4 VII 1610), gdzie dysproporcja sił była jeszcze obszerniejsza, bo 5:1 (35 000 Rosjan i zaciężnych cudzoziemców przeciwko ok. 6 800 wojsk polskich dowodzonych poprzez Stanisława Żółkiewskiego). Właśnie w tej bitwie najbardziej uwidoczniła się wartość bojowa husarii. Husarzy było pod Kłuszynem 5 556. Niektóre roty musiały szarżować po 8-10 razy aby pobić pięciokrotnie liczniejszego wroga. W tej bitwie pokazali swoją uniwersalność. Wyśmienicie radzili sobie z lekką jazdą typu wschodniego, jak i ciężką zachodnioeuropejską rajtarią; bez większych problemów poradzili także sobie z piechotą zachodniego typu[10].
* Bitwa pod Chocimiem, 7 IX 1621, kiedy to 600-640 jazdy polsko-litewskiej (w tym 520-560 husarzy) pod dowództwem Jana Karola Chodkiewicza, rozbiło ok. 10 000 jazdy i piechoty tureckiej.
Dopiero początek XVIII wieku przyniósł stopniowy zanik siły bojowej tej formacji, który związany był z ogólnym kryzysem państwa jak i stopniowym ubożeniem szlachty.
Uzbrojenie husarza
Husaria była z początku jazdą lekką. Racowie ubierali się w kaftany, a ich podstawową bronią defensywną była drewniana "tarcza turecka" o charakterystycznie wydłużonym jednym rogu. Niedługo potem zaczęto używać lekkich zbroi i szyszaków. Broń ofensywną stanowiła długa kopia (4,5 do 6,2 metra [notatka 5]) drążona we wnętrzu i wzmacniania oplotem z rzemienia, a poprzez to lekka, stanowiąca opracowany w Polsce typ rozwojowy kopii typu węgierskiego[11]. Specyficznym jej elementem był długi na 2,5-3 metrów proporzec w kolorch danej roty. Technologia wytwarzania kopii husarskich polegała na doborze drewna i takim okręcaniu skórą[notatka 6] by uzyskać nad wyraz lekką, a jednocześnie rewelacyjnie sztywną broń o dużym zasięgu. Kopie te podczas szarży nie wyginały się w dół pod własnym ciężarem[notatka 7]. Środek ciężkości kopii husarskiej był przesunięty do tyłu (stosunkowo ciężka przeciwwaga-kula, służąca także jako osłona rąk żołnierza), co upraszczało manewrowanie bronią. Grot kopii przedłużały dwa, około półtorałokciowe stalowe "wąsy" (albo "pióra"), wzmacniające drzewce i uniemożliwiające odrąbanie grota[12]. Kopie, jako jedyny rodzaj broni narodowego autoramentu, dostarczane były przez władze wojskowe. Chodziło o to, żeby broń ta – jednorazowego wykorzystywania – była jak najbardziej jednorodna[13].
W rejestrach wojskowych (tzw. Rollach) można poznać roty husarskie po powszechnie użytkowanym skrócie p.t.d.p., który oznaczał pancerz, tarczę, drzewo i przyłbicę. Szabli husarskiej, jako broni oczywistej w omawianej epoce, nie wymieniano; dochodziły do tego koncerz i pistolety, a wcześniej (w XVI wieku) łuk i czekan; długa broń palna początkowo zalecana, w XVII wieku stała się obowiązkowa dla pocztowych[14].
Po reformach Stefana Batorego husaria zaczęła się przekształcać w jazdę nieco cięższą[15]. Zaczęto używać półpancerzy o umocnionej (do 8 mm) pośrodku napierśnika "ości" i masywniejszych szyszaków, w tym także rodzaju kapalinowego. Uzupełnienie napierśnika i naplecznika (w okresie późnym odrzuconego i zastąpionego krzyżującymi się pasami ze skóry) były karwasze i - jedynie przez niedługi okres - nabiodrniki. Tarczę podłużną zastąpił krągły, turecki kałkan, który później[notatka 8] wyszedł z wykorzystywania. W połowie XVI wieku dodano husarzowi koncerz (o długości do 160 cm) służący do kłucia (ewentualnie rozdzierania kolczug), a wykorzystywany w boju po skruszeniu kopii[16]. W tym samym XVI wieku powstała szabla husarska (rozwinięcie szabli węgierskiej, tzw. "batorówki") wyekwipowana w typowy "paluch", zwany czasami "skoblem". Jej średnie wymiary wynosiły: długość głowni 825-870 mm; szerokość płazu 27-31 mm; długość pióra 135-230 mm; środek ciężkości od osi obrotu 200-250 mm; krzywizna 70-80 mm[17].
Pod koniec XVII wieku w formacjach husarskich i pancernych pojawiła się zbroja karacenowa. Zbroja ta była cięższa i droższa od zbroi płytowej, a przy tym stanowiła słabszą od niej ochronę, toteż była stosowana głównie poprzez dowódców i to jako zbroja paradna[18].
Konie
Husaria nie byłaby zdolna do osiągania swych pokaźnych zwycięstw bez adekwatnych koni. Trzeba tu jeszcze raz uwydatnić, że nie były to konie ciężkie, bowiem takie rasy zaczęto sprowadzać do Polski dopiero w XVIII wieku[19].
Konie hodowane były w kraju i podstawą tych hodowli były rasy polskie wywodzące się, gdzieś u zarania dziejów, od nieznacznego wszakże,opornego na niewygody i byle jaką strawę tarpana. Wprowadzając adekwatne domieszki ras wschodnich (bynajmniej nie arabskiej, lecz tureckiej, turkmeńskiej, perskiej itd.) wyhodowano konie, które w połowie XVI w. Wykształciły rasę, z której wywodziły się konie husarii[20]. Były to więc konie wysokie, niepodatne i prędkie, które mogły, po długim przemarszu i niosąc na grzbiecie ważącego ok. 100 kg (wraz z uzbrojeniem) jeźdźca, wejść niemal z marszu do boju i uderzyć w cwale przełamując siły wroga[notatka 9]; musiały także być zwrotne, bo w innym wypadku husarze nie byliby w stanie walczyć z Tatarami. Dodać należy, iż nie były to konie tanie. Kosztowały po co najmniej 200 czerwonych złotych, towarzysz husarski musiał ich posiadać kilka, nawet pięć. W roku 1685 koszt wystawienia pocztu husarskiego wyceniano na 5100 zł, a był to wtedy posiadajątek porównywalny z zakupem wsi[21]. Oddanie, albo sprzedaż takiego konia za granicę karane było śmiercią.
Pióra, skrzydła, skóry, proporce
Dość osobliwym,charakterystycznym dla tej formacji elementem wyposażenia były pióra. Pióra te, wbrew utartym schematom, wcale nie były wyłącznie orle, częściej sokole, jastrzębie, a czasem krucze, a nawet gęsie, co łatwo wytłumaczyć ceną i przystępnością. Początkowo noszono je na czapkach, szyszakach, drzewcach kopii, tarczach, przy końskich nogach, a także na popularnych skrzydłach. W późniejszej fazie rozwoju husarii pióra pozostały wyłącznie na skrzydłach i szyszakach.
Do dziś w świadomości Polaków jest zakodowany obraz husarza z dwoma skrzydłami przymocowanymi do naplecznika zbroi. Jest to obraz nie tyle może błędny, co mylący. Otóż o sporo częściej skrzydła albo skrzydło (z zasady bowiem stosowano jednego) mocowano do tylnego łęku siodła i to już po zajęciu przez husarza miejsca w siodle[notatka 10]. Niezwykle nieraz też stosowano skrzydeł jedynie na popisach i paradach. Istnieje kilka teorii uzasadniających użycie skrzydeł: najlepiej uzasadniona wydaje się być ta, która widzi w piórach, czy skrzydłach, składnik walki psychologicznej. W rzeczywistości skrzydła mogły straszyć konie nieprzyjaciela, choć nie samym szumem, którego w zgiełku bitewnym nikt aby nie usłyszał,swoim wyglądem.
Należy tu odnotować,sporo składników wyposażenia husarskiego miało oddziaływać właśnie na psychikę nieprzyjaciela. Łopotem i migotaniem kolorów mamiły oczy atakowanego przeciwnika proporce przy kopiach husarskich. Przebywający sporo lat w Polsce francuski inżynier Guillaume le Vasseur de Beauplan notował:
"Na czubkach kopii powiewają proporce, które są bądź biało-czerwone, bądź niebiesko-zielone również czarno-białe. Zawsze jednak pozostają dwubarwne i na 4 do 5 łokci długie[22]. Jest to chyba pomyślane dla straszenia koni wrogów. Skoro bowiem [husarze] opuszczą swe kopie pędząc co koń wyskoczy, proporce owe kręcą się wkoło, budząc lęk nieprzyjacielskich koni, których szeregi chcą rozerwać."[23] Mimo detalowości opisu, Beauplan nie wspomniał w nim o używaniu skrzydeł. O powszechnym użyciu skrzydeł przez husarzy wspominają jednak inni XVII wieczni autorzy kupujący Rzeczpospolitą jak Karol Ogier w 1635[24], Sebastian Cefali w 1665 i Francois Paul D`Alerac w 1689.
O użytkowaniu skrzydeł poprzez husarię wspominają także autorzy XVIII wieczni jak Steinhauser czy Jędrzej Kitowicz pisze: "Mieli skrzydła składające się z listwy drewnianej przyśrubowanej do pasa, wysokie nad wierzch głowy, nad tęż głowę odkształcone, przeróżnymi kolormi wraz z piórami malowane, gałąź oliwną lub palmową naśladujące, co czyniło dziwnie przepiękny widok, lecz takiego lauru nie wszystkie chorągwie używały"[25]. Niektórzy autorzy XVII-wieczni podkreślali ergonomiczne zastosowanie skrzydeł: "Na barkach ich sterczą wyniosłe skrzydła dla postrachu nieprzyjaciół"[24].
Z fragmentu listu przypowiedniego Stefana Batorego dla Stefana Bielawskiego na zaciąg roty husarskiej: "zaś pióra i inne ozdoby dla okazałości i postrachu nieprzyjaciela zależnie od upodobania każdego" wynika,wykorzystanie piór nie było obowiązkowe. Stanowiło ono jednak rozpowszechniony obyczaj wśród polskiej jazdy co potwierdza zapis w regulaminie dla husarii litewskiej z 1746 roku mówiący "Starożytnym obyczajem skrzydła dla pocztowych przy blachach tylnych używać zatrzymuje". Nie wszyscy husarze nosili ten komponent wyposażenia obowiązkowo, o czym świadczyć mogą dodatkowo obrazy z epoki i relacje, nie wspominające o skrzydłach.
W naszej świadomości husarskie skrzydła ugruntowali dopiero malarze XIX-wieczni jak Józef Brandt czy Wojciech Kossak, a także współczesne nam wojska lotnicze i pancerne, które w swej symbolice wykorzystały ten element zbroi husarza. Mnóstwo zbroi husarskich, znajdujących się w istniejących dziś zbiorach muzealnych, pozostało wyposażonych w skrzydła dopiero w XIX wieku właśnie i stąd powstają trudności w ustaleniu rzeczywistego użycia skrzydeł.W wielu źródłach użytkowanie "skrzydeł" husarskich miało początek w trakcie walk z tatarami. Tatarzy lubiący jasyr chwytali jeźców na tzw. Arkany. Skrzydła husarskie mocowane czy to na plecach czy przy siodle zapobiegały produktywne zarzucenie liny ułatwiały wydostanie się z pętli. Wykorzystanie ich w walce z innym przeciwnikiem nie miało obszerniejszego znaczenia ale prawdopodobnie z racji "strasznego wyglądu" takiego jeźdzca były używane. Oprócz piór widoczną ozdobą husarzy były skóry dzikich zwierząt. Typowe jest, że towarzysze husarscy nosili typowo (jako okrycie wierzchnie zbroi) skóry tygrysie albo lamparcie, w trakcie gdy oficerowie (namiestnicy, porucznicy) skóry wilcze, niedźwiedzie albo rysie, co czasami doprowadzało do nieporozumień[notatka 11].
Przepych
Husaria, w szeregach której sługiwali synowie pierwszych rodów Rzeczypospolitej, uwydatniała się bogactwem stroju i uzbrojenia. Wszystko (obok wspomnianych skór) lśniło się od złota i drogich kamieni. Opisujący husarię Beauplan nie może powstrzymać się od uszczypliwych uwag w tej materii. Podobnie Wespazjan Kochowski, który tak pisze o husarzach:
"Andzar za pasem, demeszka złocona
Przy boku, wszystka turkusy sadzona;
Emalja wisi mu aże na brzuchu
Na złotym w ziarnka grochowe łańcuchu.
Na głowie szturmak soboli z zaponą,
Ten pod nożykiem wdział na bakier stroną
też zażyje czasem czaplej kity,
A w ręku nadziak trzyma złotolity..."[26]
Towarzysze husarscy nie mogli być popularni. Znane były na przykład na przełomie XVI i XVII wieku delie husarskie, które (określonego kroju) pozostały, im tylko, przyznane specjalną ustawą sejmową. Wszyscy zamożni, czasami bajecznie wprost bogaci, wyniośli i dumni; demonstrowali na ogół swą wyższość i to w sposób, który szlachcie nie mógł się podobać. W literaturze satyrycznej tych czasów towarzysz husarski występuje jako burda, opój, samochwał. Kryła się za tym i niechęć i zawiść wobec najznakomitszej formacji, lecz nie tylko: pod koniec XVII wieku coraz więcej było takich, którzy - zdobywszy zaszczytny tytuł przynależności do najpoważniejszego znaku - wracali na wieś, w obozie zostawiając tylko pocztowych i służbę.
Przepych, którym otaczali się husarze, był z jednej strony potępiany, z drugiej jednak podziwiany. Zwłaszcza cudzoziemcy, którzy z tym wariantym wojska nie mieli u siebie do czynienia, pozostawali niezmiennie pod wrażeniem widoku husarzy. Podajmy kilka przykładów:
"Usarze to najpiękniejsza jazda w Europie przez wybór ludzi, ładne konie, wspaniałość stroju i dzielność koni [...] Usarze nie wydzielają ludzi do wart i straży przedniej i przeznaczają się jedynie do uderzenia w bitwach. Siedzi ta jazda na najkorzystniejszych koniach w kraju, uzdeczki są przystrojone blaszkami i guziczkami srebrnymi albo pozłacanymi. Siodła haftowane z łękiem złoconym, obfite czapraki na sposób turecki, zwykle w Polsce używany, szeroko haftowany srebrem albo złotem, koncerz szczególnie ozdobny [...] na ramionach noszą skórę lamparcią lub tygrysią [...] Husarze nie cofają się nigdy, puszczając konia w całym pędzie, przebijają wszystko przed sobą [...]"[27]
"Chorągiew husarska bowiem wyjechała nam z obozu naprzeciw; nie widziałem nigdy nic wdzięczniejszego od tego widoku. Szlachta polska, oni wszyscy, na efektownych rumakach, w zbroi wspaniałej i lśniącej, z zarzuconymi na plecy skórami panter, lwów i tygrysów [...] Wędzidła końskie są metaliczne i pozłacane, a z karku końskiego zwisają srebrne naszyjniki i kółka"[28]
"Próżna byłaby praca opowiadać okazałość i piękność rycerstwa tego, mówić bowiem o zbrojach jego, o wysokich kopiach z długimi chorągiewkami, o tygrysich skórach, o pysznych koniach, kulbakach, rzędach, strzemionach, cuglach świecących się od złota, haftów i drogich kamieni byłoby to przyćmić ich piękność. Jest to jazda, jakiej nie ma na świecie; żywości jej i przepychu bez widzenia własnymi oczami pojąć niepodobna."[29]
Przyczyny sukcesów
"Póki kopii a husarza staje, będzie Polak pan w polu.
Skoro kopia zginie, zginie i polska cnota." -
Andrzej Maksymilian Fredro - wojewoda podolski (1620 - 1679)
Sukcesy husarii były wynikiem taktyki wypracowanej i przyjętej dla tej formacji, a użytkowanej jedynie w Polsce (ale husarii stosowano w Siedmiogrodzie i w Rosji). Siłę husarii stanowiły komponenty walki naturalne dla jazdy wschodniej (impet i ruchliwość), połączone z elementami właściwymi jeździe zachodniej (zwartość formacji) a także pewne elementy przynależne tylko tej formacji (najdłuższe kopie, umiejętność rozluźniania i zacieśniania szyków w trakcie szarży). Dzięki impetowi husaria mogła rozbijać formacje zachodniej piechoty i jazdy, które nastawione na walkę na broń palną (jeszcze niedoskonałą) nie mogły powstrzymać jej szarż. Dzięki swej ruchliwości i koniom (husaria była bardzo szybka) mogła więc śmiało walczyć (i zwyciężać) z ciężką jazdą i piechotą Zachodu, jak i zlekką jazdą wschodnią - turecką, a nawet z Tatarami.
minimalne straty w trakcie szarż brały się ze specjalnego, właściwego tylko dla polskiej husarii sposobu przeprowadzania ataku. Polegał on na tym, iż aż do momentu oddania salwy poprzez wroga szarża była prowadzona w dość swobodnym szyku (około 3 m odstępu między końmi w każdym szeregu), który zacieśniano dopiero tuż (100-60 m) przed wrogiem, nieraz choćby do zbliżenia się "kolano w kolano". Szansa na trafienie któregokolwiek z husarzy podczas szarży była nikła, gdyż wbrew potocznemu mniemaniu, żołnierze przeciwnika nie starali się celować starannie do atakujących,jedynie kierowali swą broń w stronę szarżującej jednostki. Strzelający liczyli na to, iż przy palbie salwą całego szeregu (albo kilku szeregów), kule i tak w kogoś trafią. I choć często zalecano, żeby żołnierze celowali starannie do ludzi i koni, nie przynosiło to efektu. Widząc szarżującą masę konnicy piechur ulegał nad wyraz silnym emocjom i stresowi. W takiej sytuacji o niemało łatwiej było strzelać w ogólnym kierunku do szarżującej jednostki, aniżeli brać poszczególnych konnych na cel. Stąd również niskie straty własne husarzy. A jeśli choćby pod kimś ubito konia, można go było w swobodnym szyku wyminąć, zaś czuwający z boku luzacy podprowadzali następnego, dzięki temu husarz mógł brać udział w szarży w dalszych szeregach.
Ostateczne uderzenie na nieprzyjaciela następowało w szyku już maksymalnie zwartym – stąd owa produktywność przełamywania. Co więcej, niektóre chorągwie były na tyle skuteczne, iż potrafiły w pełnym biegu rozluźnić szereg już zwarty, a następnie ponownie go zewrzeć. Pozwalało to na uchronienie się przed ewentualnymi salwami kolejnych szeregów piechoty - jeżeli takie zdołały dokonać manewru: czas między odejściem szeregu pierwszego, zajęcie miejsca poprzez drugi, wbicie w ziemię forkietów i oddanie salwy, wynosił - przy wyjątkowo sprawnych muszkieterach - kilkanaście sekund. Husaria w galopie (a później w cwale) przebywała w tym samym czasie 30-50 m. Jeśli pierwszy szereg muszkieterów wypalił z 80 m (choć efekt takiej salwy był bardziej psychologiczny, niżeli fizyczny), drugi szereg z 50 m, to trzeci szereg kontrmarszującej piechoty mógł jeszcze wystrzelić z ok. 20 m. Ta ostatnia salwa, z niepokaźnej odległości, była najgroźniejsza, ale gdy i ona nie zatrzymała atakujących, muszkieterzy byli miażdżeni przez walec ludzi i koni. Nie mieli szansy na schowanie się za pikinierów. Dowódca piechoty musiał ocenić, czy bardziej mu się opłaca strzelanie z znacznej odległości (ale z znikomym konsekwencją), czy też z drobnej odległości, licząc na to, że salwa powstrzyma szarżę, ale narażając żołnierzy na rozbicie w wypadku, gdy to się nie udało[30]. Słusznym wyjściem dla piechurów było w takich przypadkach wykorzystanie przeszkód terenowych, czy nienaturalnych (rowy, kozły hiszpańskie, świńskie pióra itp.), które powstrzymywały jazdę, pozwalając piechocie na prowadzenie ognia z drobnej odległości, bez ryzyka, iż zostanie ona zniszczona poprzez jazdę. Tak było np. Pod Kłuszynem w 1610 r., gdzie chronioną przez płot piechotę atakowała husaria. Pewne szanse na zatrzymanie szarży husarskiej dawała także metoda ustawienia muszkieterów przeciwko jeździe stosowana poprzez Szwedów od czasów Gustawa Adolfa. Polegała ona na tym, że cały skwadron muszkieterów ustawiano w trzy rzędy, przy czym żołnierze pierwszego szeregu klękali, drugiego - stawali głęboko pochyleni, zaś żołnierze trzeciego przybierali normalną pozycję strzelecką. Tak ustawiony skwadron mógł oddać salwę z trzech szeregów jednocześnie, również oddać trzy prędkie salwy bez konieczności wykonywania kontrmarszu[31].. Też w wypadku, kiedy tak ustawiona piechota strzelała nie jedną salwą, lecz szeregami, manewr husarii z rozluźnieniem już zwartego szeregu i prędkim jego zwarciem mógł uchronić jazdę przed stratami. Dodać wypada, iż koń w cwale podlega tym samym emocjom co siedzący na nim jeździec. Z tego również powodu po salwie piechoty padały wyłącznie te konie, które dostały postrzał śmiertelny lub gruchocący kości. Inne, choćby kilkakrotnie ranne, gnały dalej, co sprawiało wrażenie w szeregach muszkieterów, że strzały są niecelne lub też, że koniom husarskim nie szkodzą.
Upadek
"Oto mi rycerz! Kopia u toku,
Z ramion mu skrzydła płyną sokole!
Odwaga w piersiach, męstwo gra w oku,
Szyszak jak gwiazda błyszczy na czole!
za każdym razem zwycięski zastęp tych wojów,
Do dawnych synów podobny Sparty,
Wśród tylu bitew i krwawych znojów,
Jak mur z żelaza stał nieprzeparty!
A kiedy gnuśność nami owładła,
To i Husarya wtedy upadła!"
Władysław Bełza wiersz "Husarz"
Pierwsze symptomy upadku husarzy można zobaczyć już w drugiej połowie XVII w., kiedy to ich liczba gwałtownie spadła. Wysokie koszty związane z wystawieniem husarskiego pocztu, zawsze ograniczały bazę mobilizacyjną husarii wyłącznie do najbogatszej szlachty[notatka 12], którą było stać na kupno drogich koni i niezbędnego wyposażenia. Do czasu, aż Polska i jej szlachta mieli się poprawnie, liczba husarzy w wojsku polskim była wysoka. U szczytu ekonomicznej potęgi Rzeczypospolitej, tj. Na początku XVII w., cały kraj potrafił zmobilizować choćby 8000 husarii (np. W 1621 r.). Jednak linia niszczycielskich wojen połowy XVII w. (1648-1667) poważnie osłabiła Rzeczpospolitą i zubożyła jej mieszkańców. Upadek ekonomiczny szlachty pociągnął za sobą kryzys husarii. W latach 1652-1660, mimo olbrzymiego wysiłku żeby liczebność wojska polskiego utrzymać na jak najwyższym poziomie, liczba husarii polskiej oscylowała wokół zaledwie 1000 koni (a litewskiej kolejne kilkaset)[32].
Dopiero po stopniowym wygaśnięciu najistotniej krwawych wojen, po przeniesieniu się ich z centrum na peryferie Rzeczypospolitej, wraz ze stopniowym ożywieniem gospodarki kraju, szlachta odzyskiwała swą ekonomiczną siłę. Równolegle do tego, liczba husarzy w wojsku polskim powoli rosła, osiągając pułap nieznacznie ponad 3000 w latach 80. XVII w. Nie była to już jednak ta husaria co przed 1648 r. Chęć powiększenia za wszelką cenę ilości husarii w wojsku polskim wywoływała obniżenie jej poziomu. Powstała instytucja tzw. Towarzyszy sowitych, którzy w wojsku utrzymywali swoje poczty, lecz sami w nim nie służyli. Powodowało to obniżenie dyscypliny i morale pocztowych, a także całej husarii[33]. Żeby podnieść liczbę husarzy, przeformowano także sporo jednostek pancernych w husarskie (było to tzw. Pohusarzenie). To z kolei skutkowało obniżeniem jakości koni i ekwipunku wykorzystywanego przez husarzy. Z uwagi na ogólne zubożenie społeczeństwa część żołnierzy zaczęła używać tańszych zbroi rajtarskich w miejsce coraz rzadszych husarskich. Zbroja rajtarska, choć cięższa od husarskiej, stanowiła pokaźnie słabszą ochronę[34].
Kolejnym ciosem dla siły bojowej husarii były zmiany obyczajowe, które dotknęły społeczeństwo szlacheckie u progu XVIII w. Zamiast kultywowanego wcześniej etosu rycerskiego, szlachta skoncentrowała swoją aktywność na polityce. Porzucono dawne ćwiczenia wojskowe, co poskutkowało gwałtownym spadkiem poziomu wyszkolenia husarzy[35].
Husaria stała się w końcu wojskiem paradnym, użytkowanym jedynie na popisach wojskowych lub pogrzebach wodzów, królów, senatorów. Był także zwyczaj, że husarz w pełnej zbroi wjeżdżał do kościoła i kruszył kopię o katafalk bezpotomnie zmarłego szlachcica. Z tego powodu husarię w XVIII wieku nazywano "wojskiem pogrzebowym"[36].
W końcu, uchwałą Sejmu Rzeczypospolitej z 1775 zlikwidowano husarię jako formację bojową, a istniejące chorągwie husarskie i pancerne przekształcono w brygady kawalerii narodowej[37].
Husaria późniejsza
* W latach 50. XVII w. Formacje husarskie wzorowane na polskich utworzone pozostały w Rosji. Brak informacji o osiągniętych przez nie sukcesach. Zachowała się natomiast informacja, iż w czasie wymarszu z Moskwy na Litwę 10 maja 1654 r. Husarze moskiewscy przechodząc przez bramę miasta zbyt późno opuścili kopie i połamali je, co świadczy o ich fatalnym wyszkoleniu. Formacje husarii utrzymywano w Rosji dość długo, np. W roku 1679 istniał pułk husarski liczący 465 ludzi[38].
* W 2000 roku w USA gitarzysta amerykańskiego zespołu W.A.S.P. Rik Fox założył grupę rekonstrukcyjną polskiej husarii, czym wzbudził sensację i zachwyt Polonii w USA, jak też zaciekawienie publiczności amerykańskiej[39].
* Husarz stał się w 1988 roku tematem rzeźby Andrzeja Pityńskiego pt. "Mściciel" znajdującej się w Doylestown USA. Stanowi on także część monumentu zadedykowanego poprzez rzeźbiarza Zbrodni katyńskiej znajdującego się w amerykańskim mieście New Jersey.
* W 2004 upamiętniono husarię pomnikiem Edmunda Majkowskiego ustawionego na terenie Cytadeli w Warszawie"1.

1- Husaria [online]. Wikipedia: wolna encyklopedia, 2011-01-02 11:26Z [dostęp: 2011-02-22 12:09Z]. Dostępny w Internecie: http://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Husaria&oldid=24810893

WYOBRAŹ SOBIE JAK TA błyskotliwa REPLIKA UDEKORUJE TWOJE WNĘTRZE.
WYOBRAŹ SOBIE JAKĄ RADOŚĆ MOŻESZ SPRAWIĆ TAKIM PREZENTEM OBDAROWANEJ OSOBIE.
UWAGA - produkt JEST realizowanY W HISZPAŃSKIM ZAKŁADZIE PŁATNERSKIM (TEN nieszablonowY towar JEST wykonanY w całości RĘCZNIE Z WYSOKOWĘGLOWEJ STALI TOLEDAŃSKIEJ, KTÓRA szanowanA JEST ZA szczególnie korzystnĄ JAKOŚĆ).

Prezentowany model jest wierną repliką ściśle nawiązującą do oryginału. Szabla nie jest naostrzona ani dopasowany do ostrzenia (nie nadaje się do fechtunku). Ostrze (głownia) wytwarzane jest ze stali toledańskiej polerowanej. Polerowanie jest realizowane do uzyskania jednolitej, matowej, gładziutkiej struktury. Zalecamy żeby co jakiś czas głownia i pochwa były konserwowane wyjątkowo cienką powłoką oliwki lub innego natłuszczającego środka (pomoże to w utrzymaniu wysokiej jakości towaru).